“Απόψε ζωντανεύουν τ’ αγάλματα και βγαίνουν έξω απ’ τα μάρμαρα
Πατώντας σιωπηλά στα λασπόνερα σαν άτυπο ευχαριστήριο στη ζωή”
Σουλειμάν Αλάγιαλη Τσιαλίκ
Τις ημέρες των εθνικών μας επετείων ασυναίσθητα πέφτει το μάτι μου πάνω στα αγάλματα των ηρώων αυτού του πολύπαθου έθνους. Κι έτσι που τα βλέπω τα περισσότερα λερωμένα, κάποια άλλα βανδαλισμένα, αναπόφευκτα αναρωτιέμαι αν άξιζε η θυσία τους για εμάς. Όχι γιατί δεν έχουμε τον στοιχειώδη σεβασμό να τα διατηρούμε καθαρά, αλλά επειδή νιώθω ότι κάπως τους έχουμε προδώσει όλους αυτούς που πότισαν το χώμα με το αίμα τους.
Στα δικά μου τα μάτια το ανάστημά τους είναι τεράστιο. Δεν μπορεί να χωρέσει ένας νους το μέγεθος της αυτοθυσίας τους. Για μια ιδέα και για υψηλά ιδανικά έπεσαν στις μάχες χωρίς να υπολογίζουν κανέναν κίνδυνο και τελικά κατάφεραν να κάνουν το αδύνατο δυνατό και να σώσουν την πατρίδα από τους κατακτητές. Κι αν η ζωή τους ξανάφερνε στο ίδιο σταυροδρόμι, είμαι σίγουρος πως θα διάλεγαν το ίδιο μονοπάτι. Το μονοπάτι της θυσίας και της αυταπάρνησης, διότι αυτό ήταν το κράμα τους.
Αυτούς τους ανθρώπους η πατρίδα τους θυμάται μόνο κάτι τέτοιες μέρες. Με παρελάσεις και φανταχτερούς λόγους που τελικά είναι λόγια του ανέμου. Γιατί αν τους σεβόμασταν πραγματικά, κάθε φορά που πληγώναμε αυτή την πατρίδα θα σκύβαμε το κεφάλι μπροστά τους. Θα τους ζητούσαμε συγνώμη που δεν είμαστε ικανοί να κρατάμε τις αξίες μας ψηλά.
Η ελευθερία είναι αγαθό πολύτιμο που δεν αγοράζεται. Κερδίζεται με αίμα και θυσίες. Δυστυχώς από τους αγώνες αυτών που έπεσαν στο ηθικό τους καθήκον, απολαμβάνουν τους καρπούς κι εκείνοι που δεν αξίζουν ούτε το ένα χιλιοστό της. Εκείνοι που ντροπιάζουν το έθνος με τις πράξεις τους, που έχουν το χρήμα για σημαία τους και το κέρδος σαν ύψιστη αξία τους. Εκείνοι που δεν ντρέπονται να αγοράσουν και να πουλήσουν τον πόνο των συμπατριωτών τους για να μεγαλώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Είναι γνωστοί ως κοράκια, τοκογλύφοι, μαυραγορίτες και άλλα πολλά που η αστική μου ευγένεια με εμποδίζει να γράψω.
Το μεγαλείο των ηρώων μας όμως είναι ότι αν τους ρωτούσαν αν αξίζει να ελευθερωθούμε και να μοιραζόμαστε τον αέρα με αυτά τα μιάσματα, είμαι σίγουρος πως θα απαντούσαν ναι χωρίς να το ξανασκεφτούν. Καλύτερα ελεύθεροι και μαζί τους παρά σκλαβωμένοι και χωρίς αυτούς. Αυτοί φυσικά θα έβρισκαν τον τρόπο να κάνουν τις δουλειές τους και με τους κατακτητές. Δεν είχαν άλλωστε ποτέ ηθικά διλήμματα. Δεν είναι τυχαία η φράση “οι Γερμανοί είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας”.
Μη νομίζετε πως ακόμα κι όταν ξεμπροστιάζονται νιώθουν κάποια ντροπή. Η μόνη τους έγνοια είναι να σώσουν το τομάρι τους σε περίπτωση που ξυπνήσουμε και τους πετάξουμε κακήν κακώς από αυτά τα τιμημένα χώματα. Όχι γιατί θα τους λείψει η πατρίδα, αλλά γιατί θα τους χαλάσουμε τις δουλειές τους. Δεν θα μπορούν να πιούν κι άλλο από το αίμα μας.
Κοιτάζω όλα αυτά τα αγάλματα και σιωπηλά μοιράζομαι σκέψεις μαζί τους. Που θα βρισκόταν η πατρίδα μας αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα παράσιτα που τρέφονται από τις σάρκες της; Πόσο μπροστά θα είμασταν αν καταφέρναμε να μονιάσουμε και να δουλέψουμε όλοι μαζί για την ευημερία μας; Πόσο περήφανοι θα ήταν κι αυτοί για μας, αν μας έβλεπαν να αγωνιζόμαστε για το κοινό μας μέλλον;
Αυτά τα αγάλματα ψιθυρίζουν κάθε μέρα τις αλήθειες του έθνους μα δυστυχώς ο θόρυβος της πόλης τους σβήνει αυτούς τους ψίθυρους κι αφήνει τις φωνές των αχρείων να ακούγονται δυνατά. Επειδή έχουν μικρόφωνα κι ενισχυτές. Γιατί χωρίς αυτά ούτε φωνή έχουν ούτε υπόσταση πραγματική.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
