Αντίο φίλε...Ο Δημήτρης Κούκουλας αποχαιρετά τον Λούη Σορωνιάτη

Αντίο φίλε… -Έπρεπε να “φύγεις” τόσο αιφνίδια, για να καταλάβω -ή, καλύτερα, για να θυμηθώ εκ νέου- ότι ο χρόνος που μας δίνεται σε αυτή τη ζωή, είναι “δανεικός” και περιορισμένος. Και όπως κάθε τι “δανεικό”, έτσι και ο χρόνος μας, αργά ή γρήγορα, τελειώνει. Δεν είμαστε άφθαρτοι, δεν είμαστε παντοτινοί. Ένα μικρό “αποτύπωμα”, ένα τόσο δα “ίχνος” μονάχα αφήνουμε με το πέρασμά μας από τούτη την ζωή και θα είμαστε τυχεροί, εάν στο τέλος της, υπάρχουν άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, να μας θυμούνται για καλό λόγο. Όμως εσένα, θα σε θυμόμαστε όλοι. Εσύ θα μείνεις για πάντα στη μνήμη μας ως o κοσμοπολίτης που τίμησε το νησί που γεννήθηκε, έζησε και αγάπησε. Ως ο όμορφος άνθρωπος που το μεγαλείο της καρδιάς του συναγωνίζεται την ιδιοφυία και την επιστημοσύνη. Ως ένας άνθρωπος με βαθιά, πολύπλευρη παιδεία, που διακρινόταν για την αρχοντιά του λόγου του, την πληθωρική του προσωπικότητα, την οξυδέρκεια, αλλά και την ευγένεια του χαρακτήρα του. Θα μας λείψουν οι αφηγήσεις σου, τα εύστοχα σχόλια και αναλύσεις, η έγκυρη πληροφόρηση σου. Μα περισσότερο θα μας λείψει το χαρακτηριστικό χαμόγελο σου που ακτινοβολούσε εκείνη τη λαιμαργία για τη ζωή που ήτανε κολλητική και για τους άλλους, τους πιο συμμαζεμένους. Δεν τα καταφέραμε φίλε, την κρίσιμη περίοδο που βρεθήκαμε μαζί στα διοικητικά της ΔΑΝΕ. Βαθειά και θολά τα νερά της ακτοπλοΐας και πολλά τα πιράνχας της που μας γυρόφερναν. Και εμείς, εύπιστοι και καλοπροαίρετοι “επαρχιώτες”, τους εμπιστευτήκαμε. Οφείλαμε να είχαμε εξηγήσει με απόλυτη ειλικρίνεια στους συμπατριώτες μας, τι ακριβώς συνέβη και τους λόγους που οδήγησαν στο “ναυάγιο”… Προφανώς πιστεύαμε ότι είχαμε ακόμα πολύ χρόνο μπροστά μας, για να το πράξουμε. Όμως φάνηκε πως λαθέψαμε… Καλό ταξίδι Λούη. Ήρεμες οι θάλασσες, ούριοι οι άνεμοι και απάνεμα τα λιμάνια στο πηγαιμό σου. Καλό παράδεισο φίλε και να γεμίσεις με το χαμόγελο σου και τους ουρανούς…