ΑΛΛΑ ΑΚΟΥΝΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΕΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ -Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, με τα τόσα και τόσα που βλέπουμε και ακούμε κάθε μέρα. Κουρκουτιάζει το κεφάλι σου και άκρη δεν βγάζεις με το τι λένε και το τι κάνουνε ο ένας και ο άλλος. Απηυδισμένος κάθεσαι στη γωνία σου και κλαις την μοίρα σου,μονολογείς και αναρωτιέσαι πως και γιατί ενδιαφέρονται και ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους και όχι με αυτά που βασανίζουν τον κοσμάκη. Λογικό δεν είναι, όταν μπροστά σου βλέπεις τοίχο αλλάζεις πορεία ή πολλές φορές γυρνάς προς τα πίσω και πλακώνουν το μυαλό σου σκέψεις και εικόνες βγαλμένες από το παρελθόν. Η γιαγιά μου,η μάνα του πατέρα μου,ο θεός να την συγχωρά,ώρες-ώρες μου χάιδευε το κεφάλι και μου έλεγε ιστορίες και παραλογιές. Αγράμματη γυναίκα,το μυαλό και το κορμί της χαρακωμενα με πόνους,κόπους,βάσανα και κακίες των ανθρώπων και μάλιστα αυτών που τότε σε κάθε μικρή κοινωνία έκαναν κουμάντο. Άκου γιε μου, μου έλεγε,μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα,σαν μερικούς-μερικούς όταν σου λένε πόσο καλός και άξιος είσαι,κράτα πάντα μικρό καλάθι και να προσπαθείς να στέκεσαι καλά στα πόδια σου. Αν τυχόν και τα πάρεις τοις μετρητοίς αυτά που σου λένε το μόνο που θα καταφέρεις είναι να καβαλήσεις το καλάμι και να αρχίσεις να πιστεύεις πως εσύ είσαι ο ξεχωριστός και κανένας άλλος δεν φτάνει το μπόι σου. Το κακό δεν είναι που φτάνεις ως εκεί, φουσκώνουν τα μυαλά και τότε αρχίζεις να πιστεύεις πως το καλάμι που καβάλησες είναι άλογο και το παίρνεις στην γούρνα με το νερό για να το ποτίσεις. Όποιος φτάνει σε αυτή την κατάσταση χάνει τότε γιε μου την επαφή του με τους γύρω του, για κανέναν δεν νοιάζεται, τους βλέπει όλους μικρούς,ηλίθιους και ανίκανους και αλλοίμονο στον ίδιο και τους άλλους αν η τύχη η κακή του δώσει κάποιο αξίωμα. Ξεχνά το μέτρο και του είναι αδύνατον να μετρήσει το μπόι του,ξεχνά την παροιμία που λέει πως όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού φαίνεται ο πισινός της. Φουσκώνουν τα μυαλά του από έπαρση και εγωισμό, πιστεύει πως αυτός είναι και κανένας άλλος,πιστεύει πως αυτός είναι ο ξεχωριστός και αυτόν κάλεσε η ιστορία για να αφήσει το αποτύπωμα του. Αβγαταίνει το κακό και με αυτούς τους γλύφτες που μαζεύονται γύρω του,τον επαινούν και τον κανακίζουν,του πρήζουν τα αυτιά του πόσο μεγάλος είναι, πως χρέος δικό του είναι να αλλάξει τον κόσμο. Μέχρι εκεί μπορείς να πεις πως μικρό είναι το κακό αν τις όποιες στραβάρες τις φορτώνεται στην πλάτη του. Έλα σου που σαν βρεθούν με αξιώματα και δύναμη τις δικές τους στραβάρες τις πληρώνει ο ταλαίπωρος ο κόσμος. Καιρό είχα να την θυμηθώ και ήρθε να τσιγκλίσει την μνήμη μου και να μου δώσει την δική της εξήγηση και ερμηνεία για τα τόσα και τόσα που συμβαίνουν αυτά τα χρόνια. Φωτογράφησε με λεπτομέρεια και ακρίβεια όλους αυτούς που σήμερα κρατούν στα χέρια τους τις τύχες μας. Αρχηγοί και αρχηγίσκοι,παράγοντες και παραγοντίσκοι μόλις νοιώσουν την ζεστασιά της καρέκλας της εξουσίας ξεχνούν και το πως και το γιατί βρέθηκαν εκεί. Ξεχνούν σε ποιες πλάτες πάτησαν,ξεχνούν τα όσα υποσχέθηκαν,ξεχνούν ότι είναι προσωρινοί,ξεχνούν ότι από κάτω τους βρίσκονται άνθρωποι και το μόνο που θυμούνται και για το μόνο που παλεύουν είναι πως θα συνεχίσουν να κάθονται στην ζεστή καρέκλα της εξουσίας. Θυμούνται ότι υπάρχουν και άνθρωποι όταν έρθει η ώρα των εκλογών, βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους όχι για το καλό του κόσμου αλλά για την διατήρηση της δικής τους θέσης και το πως θα αποκτήσουν μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας. Καλή εποχή,καλούς πολιτικούς δεν έχει η εποχή μας αλλά καλή εικόνα μας προσφέρουν,βλέπουμε κάμποσες μαϊμούδες σκαρφαλωμένες στα δέντρα.
ΠΡΑΣΚΕΥΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ 14/2/2019
