ΕΝΑ ΚΑΡΟ ΒΑΛΤΩΜΕΝΟ -Αν κολλήσει ένα κάρο μέσα στη λάσπη, ο ιδιοκτήτης του συνήθως κάνει τα πάντα για να το απελευθερώσει. Η όλη διαδικασία έιναι ιδιαίτερα επίπονη καθώς μόνος του κάποιος πρέπει να καταβάλει τεράστια προσπάθεια για να τα καταφέρει. Μπορεί όμως να γίνει πολύ ευκολότερη αν υπάρξει μια συντονισμένη επιχείρηση από ανθρώπους που βρίσκονται τριγύρω και θέλουν να βοηθήσουν.
Στην Ελλάδα, την εποχή της κρίσης, έχει συμβεί το εξής παράδοξο. Το κάρο μας κόλλησε στη λάσπη. Οι περισσότεροι που βρίσκονταν πάνω ή περιμένουν βοήθεια από αλλού για να ξεκολλήσει ή καταριούνται την κακιά τους τη μοίρα. Οι θαρραλέοι που κατέβηκαν μέσα στη λάσπη και σπρώχνουν, πρώτον δεν έχουν καταφέρει να συντονιστούν και δεύτερον είναι σχεδόν αδύνατον να τα καταφέρουν έχοντας όλο αυτό το “φορτίο” να τους κοιτάζει σχεδόν με απάθεια. Είναι παραπάνω από αυτονόητο ότι αν όλοι κατέβαιναν και έβαζαν ένα χέρι βοηθείας, τώρα θα βρισκόμασταν και πάλι καθ’ οδόν.
Προφανώς για να είμαστε ακόμα κολλημένοι κάτι δεν γίνεται σωστά. Φυσικά και ευθύνονται αυτοί που μας οδήγησαν μέσα στις λάσπες και θα πρέπει να τους αποδοθούν ευθύνες, όταν όλα επανέλθουν στην κανονικότητά τους. Το ότι βρισκόμαστε στις λάσπες είναι γεγονός και δεν αλλάζει όσες υποθέσεις και να κάνουμε. Το πως θα βγούμε είναι το ζητούμενο και οι επιλογές δεν είναι πάρα πολλές. Ή θα περιμένουμε την οδική βοήθεια που μάλλον θα αργήσει πολύ ή θα κατέβουμε και σπρώξουμε όλοι μαζί συντονισμένα και μεθοδικά υπό την καθοδήγηση κάποιου ή κάποιων που γνωρίζουν από ανάλογες καταστάσεις. Το να καθόμαστε πάνω στο κάρο και να μαλώνουμε για το ποιος είναι καλύτερος οδηγός, να δίνουμε οδηγίες στους από κάτω και να περιμένουμε τον από μηχανής θεό, αποδεδειγμένα δεν βοηθάει καθόλου.
Υπάρχει μια χώρα εύφορη, με ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες για πολλές δραστηριότητες, πανέμορφη απ’ άκρη σ’ άκρη, με νερά και ηλιοφάνεια κατά τα τρία τέταρτα του χρόνου. Υπάρχουν άνθρωποι πολυμήχανοι, ικανοί, δουλευταράδες που αν θέλουν κάνουν θαύματα. Υπάρχει ιστορία και πολιτισμός χρόνων πάνω σε τούτα εδώ τα χώματα. Κι όμως εμείς δε μπορούμε να δούμε τίποτα πέρα από τη μύτη μας και περιμένουμε να σωθούμε με τα ξένα λεφτά και τους μαθητευόμενους μάγους.
Ήρθε η ώρα να ξαναβάλουμε μπροστά τη χώρα. Ο καθένας από τη μεριά του, κάνοντας αυτό που ξέρει καλά. Να δώσουμε προτεραιότητα στη γεωργία και τη κτηνοτροφία μας, αξιοποιώντας τη γνώση τόσων χρόνων. Να βάλουμε και πάλι μπροστά τις μικρές βιοτεχνίες. Αυτές που για χρόνια έσερναν αυτό το κάρο ακούραστα και με αξιοπρέπεια. Να δώσουμε στους επιστήμονές μας τα εργαλεία και τα κίνητρα να κάνουν έρευνα και να φέρουν αποτελέσματα όπως αυτά που φέρνουν στο εξωτερικό. Να ξεχωρίσουμε τους ικανούς και να τους βάλουμε σε θέσεις ευθύνης, ώστε να πάρει επιτέλους μπροστά αυτή η κρατική μηχανή.
Υπήρξαν πολλές στιγμές στην ιστορία αυτής της χώρας που όλοι μας θεωρούσαν ξοφλημένους, κι όμως πάντα βρίσκαμε έναν τρόπο εκεί στο χείλος της καταστροφής να ανακάμψουμε. Άλλη μια τέτοια στιγμή βιώνουμε στις μέρες μας. Μπορεί τα όπλα να είναι άλλου είδους, αλλά οι συνέπειες αυτού του πολέμου είναι σχεδόν ταυτόσημες με αυτές ενός πραγματικού. Είναι η ώρα μιας εθνικής ανασυγκρότησης με ξεκάθαρη στόχευση την ανάκαμψη της χώρας.
Ας καταλάβουμε όλοι μας πως “βάρβαροι” δεν θα ΄ρθουν να μας ξεκολλήσουν από τη λάσπη. Ή θα το βγάλουμε μόνοι μας το κάρο μας από το βούρκο ή θα βουλιάξουμε μαζί του μαλώνοντας για το ποιος θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα.
----------- Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
